خاطرات دوران آموزش نظامی

بنام يزدان جان آفرين

گويند در زمان سلسله پهلويان مردي را پسري بود بسيار شرور! اهل منزل را از قبل وي آرام و قرار سلب گشته، توان نگهداريش از كف برفته، مدام به حال خود و وي افسوس خوردندني و شب و روز در نهان، فغان كردندي و دست نياز به درگاه حق تعالي دراز، تا باري تعالي آرامشي به وي عطا نمايد. ولي فلك گويي خيال سازش با آنان را نداشته و لبخند استهزاء‌ بر لب بدخواهان آورده تا اينكه پسر جامه جواني برپوشيد و غرور جواني از صورت برجوشيد!

كودك ديروز چو شد يك جوان

شرم و حيا از طرفش شد عيان

آنهمه شورش به حيا شد بدل

شرح وقارش چه تواند زبان

بهاراني چند نگذشته كه جوان قصه، چنان منزوي گشته و او را اخلاق برگشته كه در اين مختصر شرح اين تغير نتوان داشت. اين بار سران قوم از غزلت وي به ستوه آمدند و راهي بر رفع اين خصلت ميجستند. پسر نيز از اين دگرگوني خويش در عجب بودي و مدام روي به بازگشت داشتي تا آنكه چندي گذشت و وصف پسر به حالاتي رسيد كه اشخاص ميانه حال دارا بودندي. اين اوصاف، جوان را خوش افتاد و مدام مترصد جستن راهي بود تا اين خصايص را از دگرگوني ايمن دارد. روزي پسر بر آن شد تا شرح قصه را آنگونه كه گذشت و خواهد گذشت، مدام بازگويد تا بلكه در اين ميانه چرائي اين تغيير و تغيرها را براي صيانت از آنان دريابد. بي درنگ قصه آغاز نمود. برآن شد تا هر چه گذشت و هر چه ديد و شنيد را بر كاغذ آورد. شايد شرح گذشته را تذكار راه آينده نمايد. اميد كه ديگران نيز بدانند و اگر عبرتي يابند در عمل گيرند. تا از حق تعالي چه آيد و چه ماجرا بر سر وي آيد.

"از باب توبه استفاده كنيد، نگذاريد با اين وصفتان به گور برويد. چنين باب رحمتي رجوع الهي ترا عوض ميكند و تاريكيها روشن ميشوند، ظلمتها نوراني ميشوند، آتشها گل ميشوند. گر با گناه به گورت بروي آتشفشان است. اگر با توبه رفتي رحمت است" – آيت الله دستغيب

"پرودگارا از گناهان و خطاهاي همه بندگانت درگذر و ما را شامل رحمت خود نماي"

"يا ايها الذين آمنو توبو الي الله توبه نصوحا"

*****

خاطرات دوران آموزش نظامي:

آدمي كه تا ديروز كارش گز كردن خيابونا بود و پرسه زدن تو بيابونا، چي شد كه امروز فكر رفتن به جبهه به سرش زد خدا ميدونه! البته شوخي كردم من اونقدر درسخون بودم كه هيچكي فكر نميكرد توي يه همچه موقعيتي درسو رها كنم و برم آموزش نظامي. ولي خب، فكر نكنم راه خطايي اومده باشم، اگه چه دير اومدم اما بهر حال خوب اومدم!. از قديم گفتن جلوي ضرر رو از هر كجا كه بگيري منفعته. تا كي راست راست بگرديم اونوقت هم سن و سالاي ما توي جبهه وظايف ما رو بدوش بكشن. توي يه همچه زمونهاي هر كسي وظايفي داره كه بايد انجام بده.

خلاصه اينكه من هم دل به دريا زدم و صبح روز اول مهر ساك بدوش بجاي اينكه برم مدرسه، رفتم سپاه پاسداران و خودم رو براي اعزام به دوره آموزش نظامي معرفي كردم. محيط داخلي سپاه براي من تا حدي آشنا بود!! ساختمان سپاه با مدرسه ما (دبيرستان طالقاني بيرجند) فقط يك ديوار بينشون فاصله بود. يادمه كه من از لابلاي سيم خاردارهاي نيمبندي كه براي رعايت مسايل امنيتي، روي ديوار مشترك بين مدرسه و حياط سپاه كشيده بودن، براي برداشتن توپهايي كه از زمين بسكتبال (كه البته بيشتر اوقات زمين فوتبال گل كوچيك ما هم بود)، زنگاي تفريح يا ورزش ميافتاد اونجا، بارها و بارها يواشكي رفته بودم داخل و علاوه بر برداشتن توپمون محوطه رو هم حسابي ديد زده بودم.

حالا اينكه چرا يه بچه درسخوني مثل من درست روز اول مهر رو كه روز شروع مدرسه و اينجور چيزاست، براي يه همچه كاري انتخاب كرده،‌ جاي سوال داره!، خب البته، جوابش هم معلومه: احساس تكليف!!! ميدونم اونايي كه منو ميشناسن الان دارن از خنده ريسه ميرن. درسته! واقعيتش يه مقدار زيادي انتخاب اين قضيه دست خودم نبود! آواخر سال تحصيلي گذشته كه توي مدرسهها براي ديدن دورههاي آموزش نظامي ثبت نام ميكردن (و منم ثبت نام كرده بودم) فكر نميكرم درست روز اول مهر قرعه بنام من بيفته و برام دعوتنامه بفرستن. (من ميگم دعوتنامه اما در واقع يه جور احضاريه بود!). بگذريم

به محض اينكه پام رسيد اونجا، يه ثبت نام مختصر و لباس نظامي و كفش كتوني و يه جفت جوراب مشكي ساق بلند و يه زير پوش و خمير دندون و مسواك تحويل دادن و گفتن كه منتظر بمونيم تا بقيه هم برسن. دو سه ساعتي طول كشيد كه يه تعداد از آدماي پير و جوون جمع شدن و همين عمليات روي اونها هم صورت گرفت! يكي دو نفر از بر و بچههاي قديمي محل و مدارس قبلي . بعد از بدرقه سرد مردم بسوي پادگان عليابن ابيطالب راه افتاديم. روز اول از اينكه پادگان آموزشي ما نزديك شهر بود (بيرجند) ناراحت بودم ولي آخرش متوجه شدم كه اين نزديكي به شهر كلي برام منفعت داشت. پادگان آموزشي ما واقع در روستاي شوك آباد بيرجند بود. توي يك باغ كه بنام "باغ علم" معروف بود. زمان حكومت اميراسدالله علم گويا اينجا محل سكونتش بوده. وضعيت اين باغ اگه زمان علم هم همين شكلي بوده كه اون بدبخت همچه جاي خوبي هم زندگي نميكرده البته از شوخي كه بگذريم تبديل اين محل به پادگان آموزشي بلاهايي بسر ساختمون و دكوراسيون داخليش آورده بود كه نگو و نپرس. توي بيشتر اتاقا و راهروهاش تختهاي دو طبقه گذاشته بودن كه بر و بچههاي بسيجي روي اون ميخوابيدن.